Collegaschrijfster Natascha Veldhorst blies het stof van de bladmuziek van Bach’s Mattheus Passion, schraapte haar keel en vulde de kamers met luidkeels gezang na het lezen van essaydocente Barber van de Pol’s nieuwste essaybundel Zingen is geluk (De Bezige Bij, september 2013).

Wat gebeurt er als je zingt? Waarom doen de meesten van ons het zo graag, luidkeels onder de douche of stilletjes in hun hoofd? Neurologen ontdekken steeds meer de wetmatige reacties die onze emoties verklaren. Als we zingen lijkt het wel feest in onze hersenen. Misschien is het evolutionaire belang van zang gering en kan een mens best zonder. Maar wat wel van belang is: zingen is geluk. Wie zingt wordt groter. Zingen vervult, zingen is fitness voor de ziel.

Op 4 mei of bij sportevenementen zingen we onze rituele zang, het Wilhelmus. Met Sinterklaas zingen we sinterklaasliedjes, en op kerstavond staan de kerstliedjes op het program. En je fietst en wandelt en kookt zoveel prettiger als je erbij zingt. Een dag zonder dat er ergens in je hersens een lied opklinkt, lijkt meteen een sombere dag.

Op lichte toon schrijft Barber van de Pol over iets wat vanzelfsprekend is en bij iedereen bekend, terwijl er weinig over wordt geschreven. Haar boek tintelt, het is vrolijk als een kind, het zingt zelf.

Barber van de Pol (1947) is bekend als vertaalster van onder andere Jorge Luis Borges en Julio Cortázar. Haar vertaling van Cervantes' Don Guichotte (1977) was een groot succes. In 1975 ontving zij de Martinus Nijhoffprijs voor de vertaling van de Zuid-Amerikaanse literatuur, met name voor Cortázars Rayuela. Ze publiceerde verhalen, recensies en essays in onder andere NRC Handelsblad, De Volkskrant en De Revisor. Ze publiceerde enkele romans en haar columns voor De Volkskrant werden gebundeld. Zingen is Geluk (september 2013) werd uitgegeven bij De Bezige Bij.

Barber is als docente essay verbonden aan Schrijversvakschool Amsterdam.